wtorek, 7 maja 2013

Autopromocja.

    Gorąca dyskusja na ten temat przewinęła się ostatnio przez różne strony fb, dominuje w rozmowach ze znajomymi pisarzami i w ogóle nadlatuje z każdej strony. Autopromooocja... mooocja...ooocjaaa...
    Przeważa w nich głos, że współczesny pisarz powinien być również swoim własnym (do tego sprawnym) menadżerem i skutecznie dbać o własną promocję. A jak się nie zna na marketingu, to niech się pozna, bo bez tego przepadnie w w dzisiejszej nadprodukcji wielorakiej twórczości, która krzyczy z księgarskich półek.
    Osobiście znam pisarzy prowadzących przedsiębiorstwo pod nazwą Autor, którzy przez okrągły rok, niemal bez przerwy są w trasie. Ładują w samochód własne książki i jeżdżą od biblioteki do domu kultury, po szkoły i przedszkola, a czasem także po zakładach karnych i więzieniach. Spotykają się, rozmawiają, propagując własną twórczość i przy okazji sprzedają swoje książki, tym samym dorzucając nieco grosza do pieniędzy za spotkanie.
   Szczerze ich podziwiam (choć z drugiej strony uważam, że niebezpiecznie "rozpuszczają" wydawców, zdejmując im z głowy problem promocji), bo to ciężki kawałek chleba, nawet trochę zazdroszczę, ale sama tak nie potrafię. Kilka spotkań autorskich jeszcze jestem w stanie znieść, ale zbyt duża aktywność "pozapisarska" za wiele mnie kosztuje. I nie chodzi tylko o to, że doba ma zaledwie dwadzieścia cztery godziny i  podróżujący nieustannie pisarz z pewnością nieraz musi sobie zadać pytanie: jadę czy piszę. Chodzi mi raczej o metody pracy.
    Proces twórczy to niewątpliwie jedna z najbardziej indywidualnych rzeczy na świecie. Mogę pisać jedynie o moim. Zanim książka powstanie na papierze, rodzi się w głowie opowieść. Chodzimy wokół siebie, obwąchujemy się nieufnie. Ja  zastanawiam się, czy warta zachodu, ona - czy oddać się w moje ręce, czy jej nie zepsuję. Spię z nią, jadę na wakacje, kąpię psa, gotuję ogórkową... A ona sobie dojrzewa i pewnego dnia pojawia się pierwsze zdanie.
    Wtedy rozpoczyna się mozolny proces gromadzenia materiałów. Przekopywanie dostępnych książek, zdobywanie niedostępnych, godziny w internecie, rozmowy z ludźmi, kłótnie, dyskusje, wnioski i oczy szeroko otwarte, gdy trafiam na coś, o czym nie miałam pojęcia.
    Uwielbiam to, ale potrzebuję wtedy "czystej" głowy i emocjonalnego skupienia, żeby wejść w świat bohaterów, poczuć atmosferę; żeby wiedzieć, co dalej. Nawet czytanie zwykłych książek, nie związanych z pracą, mi przeszkadza, rozprasza. Nie mam w sobie miejsca na spotkania, rozmowy, oprócz tych codziennych, koniecznych. Muszę się skupić, wyłączyć, spróbować znaleźć w sobie potrzebne podekscytowanie, niecierpliwość.  Jestem pewna, że gdybym w takim momencie zajęła się promowaniem własnej twórczości, w niedługim czasie nie miałabym czego promować ;)
    Z pewnością każdy ma inne metody, ale mój świat wykreowany jest bardzo zazdrosny o świat realny i ucieka mi przy byle okazji. Potem tygodniami nie mogę go odnaleźć. Kiwam się smętnie nad klawiaturą, stukając zdanie po zdaniu, z coraz większym przekonaniem, że nie mają sensu, że to nie tak miało być.
    Być może to brak organizacji, może niedojrzałość warsztatu, ale pisanie każdej kolejnej książki trwa coraz dłużej i wymaga ode mnie coraz większego zaangażowania.
   Nie mogę, nie chcę być i nie będę własnym menadżerem. Ograniczam się, co najwyżej do wrzucenia na strony fb linków do recenzji czy zapowiedzi nowych książek. Ale jaki to ma sens, kiedy dziewięćdziesiąt procent moich znajomych to pisarze, a każdy z nas, nie ukrywajmy, jest najbardziej zainteresowany własną twórczością, własnymi recenzjami, własną promocją? Czasem najwyżej podlinkujemy recenzję książki koleżanki albo udostępnimy jej bloga. Ochoczo klikamy "lubię to", ale wszyscy wiemy, że to raczej osobiste sympatie albo po prostu zwykła uprzejmość.
    Nie ma większego sensu, daje jedynie złudne poczucie, że "ja też coś robię w tej materii".
 Pozostaje więc wierzyć, że piszemy dobre książki, a dobrą książkę czytelnik w końcu i tak znajdzie. Bez względu na miliony (a raczej ich brak) wpompowane w jej promocję.
Czego Państwu i sobie życzę.
   
   
   

6 komentarzy:

  1. Trafiłam tu dzięki wpisowi na fb Magdy Kordel, szczerze nie spotkałam się z żadną Pani książka... i w pełni zgadzam się z Panią w kwestii wyżej wymienionej :-) Lecz nakłady na promocję książek polskich autorów są chyba nikłe , ponieważ do mnie jakoś nie docierają... Może mieszkam za daleko od Warszawy a za blisko Berlina. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  2. Miło mi, że Pani wpadła :) Widać poczta pantoflowa najlepszym nośnikiem informacji (dzięki, Madzia K.) Promocje rzeczywiście w większości mamy niewielkie, zwłaszcza, jak napisałam, przy takiej nadprodukcji książek. I obawiam się, że odległość nie ma tu większego znaczenia. Ale za to jakie miłe bywa zaskoczenie, gdy jako czytelnik trafiam w księgarni na polską perełkę autora, o którym nigdy nie słyszałam. Niestety, zdarzają się również wielkie zawody... Cóż, c'est la vie, jak mawiał klasyk ;)
    Pozdrawiam, pozostając w nadziei, że jesli zdarzy sie Pani sięgnąć po moją książkę - będzie to raczej miłe zaskoczenie niż rozczarowanie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Kolejny raz czytasz w moich myślach. Zgadzam się w stu procentach i w kwestii promocji i co do spostrzeżeń związanych z procesem twórczym. Promować się nie umiem, a jeśli chodzi o drugie, przebieg jest podobny ;-).
    Pozdrawiam,Małgosia Rogala

    OdpowiedzUsuń
  4. W takim razie potwierdzasz tylko moje spostrzeżenia, że albo jest się sprawnym twórcą, albo sprawnym menadżerem. Żeby to pogodzić potrzeba najwidoczniej jakichś szczególnych zdolności :)
    Serdeczności :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Z punktu widzenia czytelnika powiem, że ja bardzo lubię spotykać autorów książek które czytam - a czytam prawie wyłącznie książki polskich autorek! Jakoś tak inaczej się czyta książkę, której autorkę poznało się osobiście, poza tym uwielbiam mieć w książkach autografy! Już się szykuję na Targi Książki, na które zabiorę wielki plecak książek, aby zdobyć w nich autografy. Z Pani książek czytałam na razie tylko "Rzekę zimna" (bardzo mi się podobała,ale dwie pozostałe stoją na półce i na pewno przeczytam! Wiedzę o nowych pozycjach ulubionych autorek czerpię z ich blogów (Pani bloga też rzecz jasna czytam) i blogów książkowych. Chociaż w księgarniach też bywam i po półkach się rozglądam.

    OdpowiedzUsuń
  6. Bardzo mi miło :) Blog to też jakaś forma promocji, choć ja lubię tu pisać, co mi w duszy gra i na wątrobie aktualnie leży, bez względu na korzyści promocyjne. Ja również lubię spotykać się z czytelnikami, tylko czasami muszę się "zakopać" w sobie, żeby skupić się na pracy. Ale takie wiadomości jak ta od Pani bardzo mnie cieszą i powodują, że zamiast iść spać, choć to już prawie północ, siadam do roboty.
    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń