Pomidorowa i rasizm.

   Obejrzałam kilka dni temu szeroko komentowany, kontrowersyjny film BBC "Euro 2012: stadiony nienawiści.", pokazujący Polskę jako kraj rasistowski i niebezpieczny, szczególnie dla czrnoskórych piłkarzy i kibiców. Przy tej okazji przypomniał mi się "rasistowski" wybryk mojego własnego, rodzonego Męża z czasów studenckich. Gdyby twórca owego filmu był jego świadkiem, miałby kolejny materiał na film.
    Mąż jako student groszem nie śmierdział, jak większość jego kolegów, w związku z tym żywili się w podłych barach, które miały tę zaletę, że były tanie. Innych zalet nie posiadały. Któregoś wyjątkowo parszywego dnia, po oblanym egzaminie, przeszukał kieszenie, wygrzebał kilka złotych i poszedł na obiad. Zamówił przy okienku  pomidorową z makaronem i ruskie. Zupa była do odbioru od razu, na pierogi trzeba było poczekać. Mąż cudem znalazł wolne miejsce w rzędzie stojących równolegle długich stołów, przecisnął się z talerzem przez tłum oczekujących i z westchnieniem ulgi opadł na krzesło. Torbę powiesił na oparciu.
    Jadł tę zupę bez apetytu, gmerając w niej łyżką i pomstując w duchu na niesprawiedliwy świat oraz na pieskie życie studenta. Nie doszedł jeszcze do połowy, kiedy z okienka na drugim końcu pomieszczenia doleciał przeraźliwy wrzask : ruuuskieee raaz! Przerwał więc posiłek, zyskując kolejny powód do narzekań, zwlókł się z krzesła i wyruszył po ruskie. Jakoś dopchał się do okienka. Po drodze humor nieco mu się poprawił, gdy zobaczył ściśnięty tłum głodnych kolejkowiczów i tryumfalnie dzierżąc talerz z dymiącymi pierogami wrócił na miejsce. I zmartwiał.
    Przy jego pomidorowej siedział jakiś obcy Murzyn. Nie tylko siedział, ale bezczelnie machał jego łyżką, pożerając jego zupę. Mąż aż zamarł z oburzenia. Kolega Murzyn miał skórzaną kurtkę, najmodniejsze buty i złoty zegarek na ręku. I wyżerał pomidorową biednemu, polskiemu studentowi! Na dodatek nie wykazując cienia skrupułów!
    Duchy przodków zagrały w Mężu. Obok Kolegi Murzyna stał talerz z naleśnikami. Pewnie zamierza, ścierwo, skonsumować je sobie po mojej zupie - pomyślał Mąż i bez jednego słowa, ciskając gromy z oczu przysunał sobie jego naleśniki. Usiadł obok i nie spuszczając wzroku z Kolegi Murzyna zaczął powoli, z rozmysłem je konsumować. Kęs - grom, kęs - grom, tak to z pewnością wyglądało.
     Kolega Murzyn z lekka osłupiał. Przestał spożywać mężowską pomidorową i zapatrzył się na niego jak ciele na malowane wrota. Zapomniał przy tym wytrzeć usta i skrawek makaronu osadził mu się na brodzie. Mąż popatrzył z potępieniem, przełykając kolejny kawałek naleśnika: nie dosyć, że złodziej, to jeszcze brudas...
    Owa wzrokowa przepychanka trwała do chwili, kiedy Mąż przypadkiem się odwrócił i spojrzał za siebie. Przy sąsiednim stoliku stał talerz pomidorowej z makaronem. Na oparciu krzesła wisiała jego torba...
    Powiedział mi potem, że już nic w życiu nie będzie w stanie pozbawić go pewności siebie ani wprawić w zakłopotanie. Został zaprawiony, jak mało kto.
    A wracając do historii, a raczej jej zakończenia: dokończył tego naleśnika, choć urósł mu w gardle do monstrualnych rozmiarów, założył torbę na ramię, podsunął Koledze Murzynowi swój talerz z ruskimi, bez słowa poklepał go po ramieniu i najzwyczajniej w świecie uciekł.